Η αύξηση της καταστολής και η αυστηροποίηση των ποινών ως μόνη πανάκεια για την αυξανόμενη εγκληματικότητα, φαίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής στις σύγχρονες κυβερνήσεις, παρότι οδηγεί σε κατάφορη περιστολή των ανθρώπινων ελευθεριών και ως αντεγκληματική πολιτική έχει αποδειχθεί τουλάχιστον αναποτελεσματική. Οι αδυναμίες του «σωφρονιστικού» συστήματος και η εξ ορισμού απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο εσωτερικό των φυλακών, πολύ περισσότερο και δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στα ιδρύματα αυτά, είναι επίσης γνωστή, παρότι δυστυχώς δεν αγγίζει ιδιαίτερα τις ευαισθησίες της κοινωνίας των «καλών», που κάποια κανιβαλιστική ευχαρίστηση φαίνεται να αντλεί εκδικούμενη τους παραβάτες της. Όμως πόσο μνησίκακη αντέχει η κοινωνία μας να είναι απέναντι στα παιδιά της;
Το ενδεχόμενο λειτουργίας ιδιωτικών φυλακών στην Ελλάδα φαντάζει ίσως μακρινό. Δυστυχώς όμως, αποτελεί πραγματικότητα για περισσότερα από είκοσι χρόνια, καθώς γερμανικές εταιρίες εισάγουν στην κυριολεξία ανήλικους 13 έως 18 ετών και τους τοποθετούν στα λεγόμενα «κλειστά κέντρα αναμόρφωσης»
Συγκεκριμένα, πρόκειται για εγκαταστάσεις σε απομονωμένες τοποθεσίες ανά την Ελλάδα, κάποιες από τις οποίες και σε χωριά του Ν. Έβρου, ενώ αντίστοιχα κέντρα λειτουργούν μέχρι και στη Σιβηρία. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, οι ανήλικοι εξόριστοι έχουν παρουσιάσει «αντικοινωνική» συμπεριφορά και δεν φαίνεται να εκτίουν συγκεκριμένη ποινή ή να έχουν περάσει από δίκη.
Το ζήτημα τις λειτουργίας των ιδιωτικών αυτών αναμορφωτηρίων είναι γνωστό ήδη από το 1991 στην Υπηρεσία Πρόνοιας, η οποία αρκέστηκε σε μία αλληλογραφία με την αρμόδια διεύθυνση του Υπουργείου Υγείας κι έκτοτε θεώρησε το θέμα λήξαν. Παράλληλα, οι αρμόδιες για την άδεια λειτουργίας των κέντρων αρχές, αρνούνται οποιαδήποτε γνώση για τους σκοπούς των εν λόγω «ιδρυμάτων», ενώ οι φορείς τις τοπικής αυτοδιοίκησης στους Δήμους όπου φιλοξενούνται δίνουν τι ευλογίες τους, τονίζοντας ότι συνεργάζονται με τα κέντρα αυτά, προσφέροντας στα παιδιά πρακτική κατάρτιση στην αποκομιδή σκουπιδιών και άλλες ανθυγιεινές για ένα παιδί εργασίες.
Με λίγα λόγια, σ’ αυτά τα ήσυχα και γραφικά χωριά τόσο κοντά μας, λειτουργούν κολαστήρια παιδιών, που δεν υπάγονται σε κανένα καθεστώς και δεν ελέγχονται από κανένα νόμο. Κεντρική εξουσία, νομοθέτες και τοπικοί άρχοντες, κουρελιάζουν κάθε χάρτη ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι μόνο αφήνουν αυτά τα παιδιά εξόριστα και αβοήθητα, αλλά τα αντιμετωπίζουν και ως παράγοντα ανάπτυξης της περιοχής καθώς δημιουργούν (!) θέσεις εργασίας για τους ντόπιους, που απασχολούνται ως δεσμοφύλακες.
Μπροστά σ’ ένα τέτοιο έγκλημα, η ντροπή δεν είναι αρκετή. Όσοι γνωρίζουν, πρέπει επιτέλους να μιλήσουν κι όσοι αγνοούν να αναρωτηθούν. Όλοι μαζί πρέπει επιτέλους να δράσουμε για έναν κόσμο που δε θα ζητά εκδίκηση από τα παιδιά του, γιατί στο κάτω-κάτω, όσο υπάρχουν κελιά, κανείς μας δε μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος.
