Παραμονή των Χριστουγέννων, άγιες μέρες σύντροφοι και εν χριστώ αδερφοί... Και να ξέρετε, γι' αυτό μας στέλτει ο έξω από δω τόσους πειρασμούς, για να δοκιμάσει την πίστη μας. Αφού πια δε μπορεί να παίξει με τις αντοχές μας στη νηστεία (νηστεύουμε θέλοντας και μη), αποφάσισε να μας δοκιμάσει από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων.
Επίδειξη δύναμης, χαρακτήρισε ο μεγαλιότατος δημοσιογράφος τους πυροβολισμούς στο λεωφορείο των ΜΑΤ... Αλήθεια... Φανταστείτε εν χριστώ αδερφοί πόσο βλάκες είναι αυτοί οι "ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ"... Τόσες μέρες κάθονται και τρώνε χημικά και είχανε τα αυτόματα για στοιχείο της διακόσμησης.
Κοινωνία του θεάματος θα έλεγε ένα φιλαράκι. Σε λίγο ο πάκης θα βάλει κανέναν αυλικό του να αυτοπυρποληθεί έξω από το πανεπιστήμιο, ξέρεις ότι τον κάψανε οι καταληψίες.
Και το ανησυιτικό είναι ότι δεν θα κουραστεί να βρει εθελοντές. Τους έχει εκπειδεύσει μια χαρά τους υποτακτικούς του το ελληνικό κράτος. Βέβαια. Για την πατρίδα τους που κινδυνεύει, για την τιμημένη αστυνομία που πάνε τα κωλόπαιδα και πετάνε μπογιές, ξέρετε πόσοι ελληναράδες είναι έτοιμοι να προτάξουν τα στήθη τους;
Για θυμηθείτε, όσοι τα μάθατε, τι τραβήξαμε στην Κομοτηνή... Στα όπλα το παρακράτος, έτοιμο να κάνει γιουρούσι στους ξένους, στους βρωμιάρηδες που απειλούν τις περιουσίες και την εθνική συνοχή των Κομοτηναίων. Ποιούς άλλους; τους φοιτητές. Ναι, αυτά τα τομάρια που οι γονείς τους είχαν το θράσσος να τα στείλουν στο Δημοκρίτειο να σπουδάσουν Νομική και Φιλολογία και Ιστορία και όλα τα συναφή... Και φυσικά με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, οι αγανακτισμένοι νομοταγείς πολίτες συντονίστικαν με sms. Εν χριστώ αδερφοί, αναρρωτηθείτε: πόσο νομοταγές είναι να βγάζεις μαχαίρι στο παιδί της διπλανής σου πόρτας;
Επίδειξη δύναμης, χαρακτήρισε ο μεγαλιότατος δημοσιογράφος τους πυροβολισμούς στο λεωφορείο των ΜΑΤ... Αλήθεια... Φανταστείτε εν χριστώ αδερφοί πόσο βλάκες είναι αυτοί οι "ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ"... Τόσες μέρες κάθονται και τρώνε χημικά και είχανε τα αυτόματα για στοιχείο της διακόσμησης.
Κοινωνία του θεάματος θα έλεγε ένα φιλαράκι. Σε λίγο ο πάκης θα βάλει κανέναν αυλικό του να αυτοπυρποληθεί έξω από το πανεπιστήμιο, ξέρεις ότι τον κάψανε οι καταληψίες.
Και το ανησυιτικό είναι ότι δεν θα κουραστεί να βρει εθελοντές. Τους έχει εκπειδεύσει μια χαρά τους υποτακτικούς του το ελληνικό κράτος. Βέβαια. Για την πατρίδα τους που κινδυνεύει, για την τιμημένη αστυνομία που πάνε τα κωλόπαιδα και πετάνε μπογιές, ξέρετε πόσοι ελληναράδες είναι έτοιμοι να προτάξουν τα στήθη τους;
Για θυμηθείτε, όσοι τα μάθατε, τι τραβήξαμε στην Κομοτηνή... Στα όπλα το παρακράτος, έτοιμο να κάνει γιουρούσι στους ξένους, στους βρωμιάρηδες που απειλούν τις περιουσίες και την εθνική συνοχή των Κομοτηναίων. Ποιούς άλλους; τους φοιτητές. Ναι, αυτά τα τομάρια που οι γονείς τους είχαν το θράσσος να τα στείλουν στο Δημοκρίτειο να σπουδάσουν Νομική και Φιλολογία και Ιστορία και όλα τα συναφή... Και φυσικά με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, οι αγανακτισμένοι νομοταγείς πολίτες συντονίστικαν με sms. Εν χριστώ αδερφοί, αναρρωτηθείτε: πόσο νομοταγές είναι να βγάζεις μαχαίρι στο παιδί της διπλανής σου πόρτας; Νιώθετε κι εσείς αυτή την ανασφάλεια που εξομολογούνται οι καταστηματάρχες στις πρωινές εκπομπές; Ένα παλιό σύνθημα έλεγε: αφού δεν έμαθαν να μας σέβονται, θα μάθουν να μας φοβούνται. Εννοώ... Εμείς να δείτε ανασφάλεια. Να πηγαίνεις να βγάλεις ταυτότητα και να σε κρατάνε μέσα γιατί "σε ξέρουνε". Να θέλεις να γράψεις τις σκέψεις σου σ' ένα πανό και να καταλήγεις με ανοιγμένο κεφάλι. Και το γουρούνι που σου το άνοιξε με προαγωγή.
Καλύτερες από ποτέ αυτές οι γιορτές, γιατί θα είναι δικές μας. Δικές μας οι μέρες και οι νύχτες, δικοί μας οι δρόμοι που θα μας οδηγήσουν στο δικό μας αύριο. Κι ας γίνει στάχτη κάθε στολισμένο δέντρο. Ένα-ένα, όλα τα στολίδια τους δεν χαρίζουν, αλά κλέβουν τη χαρά όλων μας. Πόσες χιλιάδες ευρώ ξοδέψατε για να στολίσετε ξανά και ξανά τις πλατείες της Αθήνας, κύριε Κακλαμάνη; ή της Κομοτηνής, κύριε Κοτσάκη; Πόσους άστεγους, άνεργους, πεινασμένους, ανθρώπους τους βαφτίσατε παράνομους σε κάθε πόλη αυτής της χώρας, που οι δικές σας πολιτικές τους φέρανε σ' αυτή τη δυστυχία, θέλατε για άλλη μια φορά να τους κρύψετε κάτω απ' το χαλί για να φορέσει η πόλη τα γιορτινά της;
Θα θέλατε να κάνουμε Hohoho, χαρούμενα χριστούγεννα και να ξεχάσουμε τους εξεγερμένους των φυλακών, τα βιβλία που μας στερείτε, τις συντάξεις που δε θα πάρουμε ποτέ, τους αγρότες που ακόμη περιμένουν...
Επιτέλους, ήρθε η ώρα να σας διαψεύσουμε. Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες.
Καλύτερες από ποτέ αυτές οι γιορτές, γιατί θα είναι δικές μας. Δικές μας οι μέρες και οι νύχτες, δικοί μας οι δρόμοι που θα μας οδηγήσουν στο δικό μας αύριο. Κι ας γίνει στάχτη κάθε στολισμένο δέντρο. Ένα-ένα, όλα τα στολίδια τους δεν χαρίζουν, αλά κλέβουν τη χαρά όλων μας. Πόσες χιλιάδες ευρώ ξοδέψατε για να στολίσετε ξανά και ξανά τις πλατείες της Αθήνας, κύριε Κακλαμάνη; ή της Κομοτηνής, κύριε Κοτσάκη; Πόσους άστεγους, άνεργους, πεινασμένους, ανθρώπους τους βαφτίσατε παράνομους σε κάθε πόλη αυτής της χώρας, που οι δικές σας πολιτικές τους φέρανε σ' αυτή τη δυστυχία, θέλατε για άλλη μια φορά να τους κρύψετε κάτω απ' το χαλί για να φορέσει η πόλη τα γιορτινά της;
Θα θέλατε να κάνουμε Hohoho, χαρούμενα χριστούγεννα και να ξεχάσουμε τους εξεγερμένους των φυλακών, τα βιβλία που μας στερείτε, τις συντάξεις που δε θα πάρουμε ποτέ, τους αγρότες που ακόμη περιμένουν...
Επιτέλους, ήρθε η ώρα να σας διαψεύσουμε. Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες.
Λοιπόν, μεγειά το Blog, αν και στην κατεύθυνση που το θέτεις σε βλέπω ήδη φακελωμένη και μας τους υπόλοιπους να διογκώνουμε τη χαρτούρα στο γραφείο του φίλτατου αγριογούρουνου, (όχι τίποτ' άλλο, θα παθει και κανένα τραμπάκουλο "εργασιακό" τώρα χριστυγεννιάτικα, νιόπαντρος άνθρωπος.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να τοποθετηθώ κι εγώ, αποκλεισμένη εδώ και ένα μήνα κάπου στη Νότια Ηπειρωτική χώρα χωρίς τηλεόραση, ίντερνετ και επικοινωνία με τον έξω κόσμο, κάτι μου λέει πως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της(όχι και τόσο μακρόχρονης) ζωής μου όσο απομακρύνεται από τα τηλεοπτικά πηγαδάκια των σύγχρονων καρακατίνων τόσο πιο πολύ επαναφορτίζεται, σαν να είναι η σύγκρουση αυτή, η απαραίτητη συνιστώσα για τη διαμόρφωση της κωλούπαρξής μας που τόσο μας απασχολεί.
Πολλοί μίλησαν αυτές τις μέρες για "οργή", τυφλή και δίχως αιτήματα, γενιά του καναπέ και του playstation κτλ. Φίλοι, είναι οι ίδιοι που στην ηλικία μας ξεδίνανε στα φλιπεράκια, στις ταινίες του Γαρδέλη και του Κώστα Τσάκωνα, που τώρα γελάνε με το Σεφερλή, αυτοί που μας κληροδότησαν τη διασκέδαση της "γουρνοπούλας" και της πλαστικής καρέκλας, την πλαστική σακούλα, τα πλαστικά βυζιά και τη μούρη, το πλαστικό χρήμα και τη πλαστική ζωή εν γένει.
Λοιπόν φίλοι, ειλικρινά, το μόνο που με θλίβει είναι που θεωρούν πρόοδο το πλαστικό στις σφαίρες και δεν καταδικάζουν τη σφαίρα αυτή καθαυτή. Μα τόσο ζώα;;;
Είμαστε νέοι, λένε τα παιδιά στους δρόμους, και θα κάνουμε την αλλαγή.
Όχι κύριοι με τα μικρά μυαλά και τα "μεγάλα" αρχίδια, αυτά δεν τα παίζουμε στο playstation, δε θα το επιτρέπατε άλλωστε, αυτά συνοψίζονται σε μια λέξη που δεν είναι "οργή" αλλά "αγανάκτηση". Αν ψάξετε στα λεξικά, το λήμμα έχει ως εξής: αγανάκτηση: έντονη οργή, θυμός || δεινοπάθηση, ταλαιπωρία
Αγαναχτήσαμε ρε παιδιά, πως να το κάνουμε!
Κι όσο πιο μακριά από τον πολιτισμό βρίσκομαι, όσο πιο πολύ ξανακερδίζω την χαμένη παιδικότητά μου στη σπιτική θαλπωρή, τόσο πιο πολύ το βροντοφωνάζω:
Φτάνει! Φτάνει!
Δεν μ' ενδιαφέρει τι πρέπει να γίνει..
Ξέρω όμως πολύ καλά τι δεν πρέπει να γίνει, -μας φάγανε τα πρέπει- διεκδικώ την ικανότητα του να μη θέλω πια, δικαιούμαι να μη θέλω...
Κι όπως πήρε το μάτι μου σε μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας,
οχι, δεν είμαστε Μάης του '68, δεν είμαστε Νοέμβρης του '73, είμαστε Δεκέμβρης του 2008 και μακάρι και Γενάρης (κι ας μεταλλαχτώ από Ούννος σε καλικάτζαρος, τους βρίσκω πολύ πιο χαριτωμένους από τις ζαρντινιέρες και μάλιστα χωρίς λουλούδια)
Ντρέπομαι να θυμούνται σε μας το Πολυτεχνείο φίλοι μου και ξέρετε γιατί;;
Γιατί έβαλαν μπορλότο και τίναξαν στον αέρα όλα όσα πέτυχαν, γιατί έγιναν αυτό που εγώ καταλαβαίνω ότι εμείς σήμερα προσπαθούμε πάσει θυσία να αποφύγουμε: Ένα μάτσο βολεψάκηδες
Αυτά
Τα αγωνιστικά φιλιά μου όπου ο καθένας επιθυμεί γιατί είναι το μόνο που μας απέμεινε
Τώρα που το σκέφτομαι αυτό το τελευταίο το παίρνω πίσω... Η καριέρα των ονείρων των περισότερων είναι μοντέλο για πλαστικές πού... (Θεέ μου, το άκουσα κι αυτό τα φετινά Χριστούγεννα)
moro mou s'agapaw poli!
ΑπάντησηΔιαγραφή