Το γνήσιο ελληνικό αίμα... νερό γίνεται;

Και πάνω που τόλμησα να σκεφτώ "κάτι καταφέραμε, κάπου υποχωρεί η απανθρωπιά της εξουσίας στις κραυγές μας", έρχεται η κοινωνία και με το δυνατό της χαστούκι με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Ότι θα έφτανε η στιγμη που ελληνική κυβέρνηση θα προωθούσε προοδευτικό νομοσχέδιο και η ελληνική κοινωνία θα αντιδρούσε δεν το περίμενα. Κακώς θα μου πείτε. Ξεχνάς τις μεγάλες στιγμές δημοκρατίας με το δημοψήφισμα για τις ταυτότητες; Και μη χειρότερα, απαντώ. Και να που τα χειρότερα ήρθαν.
Ένας χρόνος πέρασε από τις μέρες εκείνες που μας άλλαξανε για πάντα. Και που πιστέψαμε πως θα αλλάζαμε και τον κόσμο. Πόσο λάθος μπορεί να κάναμε; Πώς να απαντήσεις στους συγγενείς, τους φίλους, που ετοιμάζουν τα κουμπούρια προς υπεράσπιση της ελληνικότητάς τους που κινδυνεύει; Γιατί τα αντανακλαστικά τις κοινωνίας παραμένουν τόσο οξυμένα όταν πρόκειται για εθνικά, πατριωτικά, θρησκευτικά ζητήματα κι όμως τόσο αδρανή όταν τίθενται ζητήματα ουσιαστικής ελευθερίας, ακόμα και επιβίωσης; Τι λάθος έχουμε κάνει;
Και μοιάζουν όλοι αυτοί με τις σημαίες στα μπαλκόνια σα να μη ζούνε όσα κι εμείς. Σα να μην ήταν τα παιδιά τους συμμαθητές του Αλέξη, σα να μη τους χρωστάνε κι αυτούς όπως και μας το δώρο των γιορτών, σα να μη μένουνε άνεργοι στα σαράντα επειδή το εργοστάσιο έκλεισε και το αφεντικό την έκανε για Ντουμπάι.
Φίλε, εσύ που σ' αναγκάζουν να δουλέψεις ανασφάλιστος γιατί αν δε σ' αρέσει υπάρχουνε κι οι Αλβανοί, πρόσεξε καλά με ποιον θα τα βάλεις. Πόσο πολύ με συμφέρει να ονομάζω παράνομους και λαθραίους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη μου, όταν με την απειλή της απέλασης μπορώ να τους εξοντώνω στα χωράφια μου για ένα κομμάτι ψωμί; Πόσο ανώτερος είμαι φυλέτικα όταν κρατάω τις Ρωσίδες και τα παιδιά τους έξω άπο την ελληνικότητα μου, ώστε να μπορώ να τις βιάζω όσο μου κάνει κέφι; Πόσο σωστά ανατρέφω τα παιδιά μου που δεν τα αφήνω να καλέσουν στο πάρτυ γενεθλίων τους το "αλβανάκι", αλλά τους καθιστώ σαφές ότι υπάρχει η αλλοδαπή καθαρίστρια που για ένα ξεροκόμματο είναι υποχρεωμένη να μαζεύει τις βρωμιές της ηρωικής γενιάς μας και αν τολμήσει να ζητήσει δικαιώματα, της ρίχνουμε ένα κουβά βιτριόλι και ξεμπερδεύουμε;
Αν πιστεύεις, φίλε, ακόμα πως έχεις κοινή ελληνική ψυχή με τους παραπάνω εκμεταλλευτές, τότε τράβα το δρόμο που διάλεξες, κυματίζοντας το πλαστικό σημαιάκι σου, από αυτά που κρατούν τα μωρά δίχως να σκέφτονται γιατί. Κι εγώ, που την ψυχή μου δεν τη λογαριάζω ούτε ελληνική ούτε γαλανόλευκη, μα πάνω απ' όλα ανθρώπινη κι ελεύθερη, πολύ θα θελα να ακούσω τι θα λες όταν όλους τους "διαφορετικούς" θα τους έχεις εξοντώσει, όταν θα 'σαι εσύ ο παρακτιανός που θα του ρίχνουν βιτριόλι, που θα τον κλείνουν σε κάποια Παγανή, μα δε θα υπάρχει πια κανείς για τον σώσει...