Η ΕΡΤ, η Φρουτοπία και οι “μανάβηδες” (ή αλλιώς, θέλει ο λύκος να φυλάξει τα πρόβατα)

Ήρθε μια μέρα ο λύκος, κι είπε πως έχει φάει πολλά, πάρα πολλά πρόβατα και γι' αυτό πρέπει να διαλύσουμε το κοπάδι.

Ήρθε ο διευθυντής του μαγαζιού κι είπε πως έφαγε πολλά απ' το ταμείο και πρέπει τώρα να το κλείσουμε.

Ήρθε και η Κυβέρνηση της διαφθοράς, της φτώχειας και του αυταρχισμού, και μας κουνάει το δάχτυλο. Διόρισε, λέει, πολλούς αργόμισθους κι ανάγκαζε για πολλά χρόνια τον λαό να τους χρυσοπληρώνει. Κι αντί να παραδώσει τα κλειδιά στο μοναδικό αφεντικό, τον λαό, χρίζεται τιμητής και εκκαθαριστής σ' ένα φορέα δημόσιο που η ίδια καταχράστηκε. 

Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δίνουν από το απόγευμα της Τρίτης ένα μάθημα. Διδάσκουν τι μπορεί να κάνει η ενημέρωση όταν δεν χειραγωγείται από την εξουσία, όταν εκπορεύεται από αυτόν στον οποίο ανήκει, τον λαό. Σ' αυτόν τον αγώνα των απολυμένων της ΕΡΤ και των χιλιάδων πολιτών, η μοναδική απάντηση της κυβέρνησης και των αυλικών της είναι η λάσπη και η διαρροή καταλόγων με υπέρογκες αμοιβές πρωτοκλασσάτων δημοσιογράφων της ΕΡΤ. Κοιτάξτε τα ονόματα που κυκλοφορούν πλάι στα εξαψήφια ποσά. Είναι όλα τα ονόματα των υποστηρικτών τους, είναι τα ονόματα εκείνων που επί χρόνια προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., συκοφαντώντας απεργούς, βεβηλώνοντας λαϊκές κινητοποιήσεις και εκθειάζοντας την φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, βαφτίζοντάς την ανάπτυξη. Και υποκρίνονται πως είναι αναγκαίο το κλείσιμο της ΕΡΤ για την “εξυγίανσή” της, τη στιγμή που όλοι τους γνωρίζουν ποιοι διορίστηκαν ρουσφετολογικά, από ποιους και με τι μισθούς.

Δυστυχώς γι' αυτούς, ο ελληνικός λαός απέδειξε όλες αυτές τις μέρες ότι αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα απ' όσα νομίζουν. Αντιλαμβάνεται ότι η ελληνική ραδιοτηλεόραση δεν είναι οι κομματικά διορισμένοι υβριστές των κινημάτων. Και την υπερασπίζεται μέχρι τέλους γιατί είναι πολλά περισσότερα.

 Είναι οι ευγενικές φωνές του δευτέρου προγράμματος που ακούει τα βράδια, γυρίζοντας απ' τη δουλειά. Είναι η φωνή της παράδοσης και της εκπαιδευτικής τηλεόρασης, είναι η σύνδεση της εσχατιάς της Ελλάδας, αλλά και του κόσμου, με την ενημέρωση. Είναι η ιστορία της Ελλάδας, μέσα από το αρχείο της, απ' όπου μας μιλάει ο Χόρν και η Λαμπέτη. Μια από τις τελευταίες πηγές πολιτισμού, με τις ορχήστρες και την χορωδία της.

 Είναι οι αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία, ο Θάνος το κολοκυθάκι, πρωταθλητής πυγμαχίας της Φρουτοπίας, που ονειρεύεται να δείρει έναν μανάβη.

Αυτό, το πρώτο-πρώτο μάθημα αντίστασης και αξιοπρέπειας που πήραμε από ένα παραμύθι ως παιδιά, το κάνουμε σήμερα πράξη απέναντι στο κυβερνητικό πραξικόπημα, απέναντι σε όσους νομίζουν πως μπορούν να καταργούν τη Βουλή και να αντιμετωπίζουν τον δημόσιο πλούτο σαν τσιφλίκι τους. Υπερασπιζόμαστε την ΕΡΤ, και κάθε άλλο δημόσιο αγαθό που πλήττεται στο βωμό του κέρδους, γιατί το χρωστάμε στα αυριανά παιδιά, να ζήσουν με αξιοπρέπεια και δημοκρατία ουσιαστική, κι όχι σαν θύματα του κάθε “μανάβη” που ήρθε να καταλάβει με το έτσι θέλω την “Φρουτοπία” τους.

Άσε με να σε λέω μπάτσο

Εμπόλεμη σήμερα η κατάσταση στην Ιερισσό. Πνιγμένο το χωριό στους καπνούς, ειδήσεις φτάνουν για παιδιά τραυματισμένα, για χημικά σε σχολεία, για τα ΜΑΤ που γέμισαν την πλατεία. Τα ΜΑΤ, που ο πολίτης πληρώνει για την “ασφάλεια” του, εισβάλλουν στο χωριό του και του επιτίθενται. Τον πολεμούν στο όνομα μιας ανώνυμης εταιρίας. Μιας εταιρίας που ήρθε για να πάρει το χρυσάφι του, τον ορυκτό πλούτο του τόπου του, ήρθε να τον ληστέψει και να αφήσει φεύγοντας μόνο καρκίνο και καμμένη γη.

Σ'αυτή τη δημοκρατική χώρα, που μου μάθανε ότι η Χούντα έπεσε πριν γεννηθώ, καταστάσεις σαν την σημερινή στην Ιερισσό κοντεύω να τις συνηθίσω  Σαν αλυσίδα, Λευκίμμη, Κερατέα, Ιερισσός. Ξύλο και χημικά στις απεργίες, στις πορείες, στα κρατητήρια. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, πογκρόμ και φυλακές. Φυλακές στην Ελλάδα της Ευρώπης και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Θυμάται κανείς την Κατερίνα Γουλιώνη;

Ρωτάω εσάς, λοιπόν. Σύντροφοί μου, που φοβάστε μην τρομάξουμε τον κόσμο και μας πει τρομοκράτες. Συμπολίτες μου, που είστε κατά της βίας και σας σοκάρουν οι άσχημες λέξεις.

Αυτόν που πετάει χημικά μέσα σε σχολεία πώς θα τον λέμε;

Είναι απλά ένας εργαζόμενος που εκτελεί εντολές αυτός που τραυματίζει παιδιά;

Αυτός που επιτίθεται στους πολίτες για να προστατέψει τον επιχειρηματία, έχει το άλλοθι της ανεργίας που τον ανάγκασε να μπει στην αστυνομία;

Αυτός που πνίγει στα χημικά ολόκληρα χωριά, που τρομοκρατεί όποιον αγωνίζεται για τον τόπο του, αυτός που έκανε το ίδιο τότε στην Κερατέα, που έκανε και θα κάνει το ίδιο όσο θα υπάρχουν αγωνιστές, που βασανίζει κρατούμενους, που σκοτώνει, ΝΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ και δεν τον αγγίζει κανείς;

Πως θέλετε να τον λέω αυτόν; Παιδί της εργατιάς; Έλα μην είμαστε σκληροί είχε ανάγκη τα χρήματα, να ζήσει την οικογένειά του; Με τι μάτια αντικρίζει το παιδί του, με ποια χέρια αγκαλιάζει τη γυναίκα του; Εκατομμύρια άνθρωποι αγωνίζονται για το ψωμί τους ανά τον κόσμο, κι όμως! Υπάρχουν και κάποιοι που δεν προσκυνήσανε. Που δεν το δέχτηκαν να γίνουνε ρουφιάνοι, φονιάδες και βασανιστές για να ζήσουν  Γιατί είναι πάντα μεγάλες οι πολιτικές ευθύνες των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου και μπλα μπλα μπλα... αλλά αν δεν υπήρχαν αυτά τα τιποτένια κοπρόσκυλα να κάνουν τη βρομοδουλειά των αφεντικών τους, τ' αφεντικά θα ήταν ένα τίποτα.

Δεν μπορεί να υποτάσσεσαι πλήρως σε εντολές εγκληματικές, να θεωρείς ότι μπορεί να πράξεις οτιδήποτε κι ενάντια στον καθένα, φτάνει να φοράς την στολή. Δεν μπορεί να επιλέγεις να μην είσαι άνθρωπος πια και να έχεις πρόβλημα που σε φωνάζω μπάτσο.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΝΗ ΣΑΣ ΕΧΕΤΕ ΣΚΑΤΑ,

ΤΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΑΠΟ ΛΕΥΤΕΡΙΑ.

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
1950

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες - μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Το γνήσιο ελληνικό αίμα... νερό γίνεται;

Και πάνω που τόλμησα να σκεφτώ "κάτι καταφέραμε, κάπου υποχωρεί η απανθρωπιά της εξουσίας στις κραυγές μας", έρχεται η κοινωνία και με το δυνατό της χαστούκι με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Ότι θα έφτανε η στιγμη που ελληνική κυβέρνηση θα προωθούσε προοδευτικό νομοσχέδιο και η ελληνική κοινωνία θα αντιδρούσε δεν το περίμενα. Κακώς θα μου πείτε. Ξεχνάς τις μεγάλες στιγμές δημοκρατίας με το δημοψήφισμα για τις ταυτότητες; Και μη χειρότερα, απαντώ. Και να που τα χειρότερα ήρθαν.
Ένας χρόνος πέρασε από τις μέρες εκείνες που μας άλλαξανε για πάντα. Και που πιστέψαμε πως θα αλλάζαμε και τον κόσμο. Πόσο λάθος μπορεί να κάναμε; Πώς να απαντήσεις στους συγγενείς, τους φίλους, που ετοιμάζουν τα κουμπούρια προς υπεράσπιση της ελληνικότητάς τους που κινδυνεύει; Γιατί τα αντανακλαστικά τις κοινωνίας παραμένουν τόσο οξυμένα όταν πρόκειται για εθνικά, πατριωτικά, θρησκευτικά ζητήματα κι όμως τόσο αδρανή όταν τίθενται ζητήματα ουσιαστικής ελευθερίας, ακόμα και επιβίωσης; Τι λάθος έχουμε κάνει;
Και μοιάζουν όλοι αυτοί με τις σημαίες στα μπαλκόνια σα να μη ζούνε όσα κι εμείς. Σα να μην ήταν τα παιδιά τους συμμαθητές του Αλέξη, σα να μη τους χρωστάνε κι αυτούς όπως και μας το δώρο των γιορτών, σα να μη μένουνε άνεργοι στα σαράντα επειδή το εργοστάσιο έκλεισε και το αφεντικό την έκανε για Ντουμπάι.
Φίλε, εσύ που σ' αναγκάζουν να δουλέψεις ανασφάλιστος γιατί αν δε σ' αρέσει υπάρχουνε κι οι Αλβανοί, πρόσεξε καλά με ποιον θα τα βάλεις. Πόσο πολύ με συμφέρει να ονομάζω παράνομους και λαθραίους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη μου, όταν με την απειλή της απέλασης μπορώ να τους εξοντώνω στα χωράφια μου για ένα κομμάτι ψωμί; Πόσο ανώτερος είμαι φυλέτικα όταν κρατάω τις Ρωσίδες και τα παιδιά τους έξω άπο την ελληνικότητα μου, ώστε να μπορώ να τις βιάζω όσο μου κάνει κέφι; Πόσο σωστά ανατρέφω τα παιδιά μου που δεν τα αφήνω να καλέσουν στο πάρτυ γενεθλίων τους το "αλβανάκι", αλλά τους καθιστώ σαφές ότι υπάρχει η αλλοδαπή καθαρίστρια που για ένα ξεροκόμματο είναι υποχρεωμένη να μαζεύει τις βρωμιές της ηρωικής γενιάς μας και αν τολμήσει να ζητήσει δικαιώματα, της ρίχνουμε ένα κουβά βιτριόλι και ξεμπερδεύουμε;
Αν πιστεύεις, φίλε, ακόμα πως έχεις κοινή ελληνική ψυχή με τους παραπάνω εκμεταλλευτές, τότε τράβα το δρόμο που διάλεξες, κυματίζοντας το πλαστικό σημαιάκι σου, από αυτά που κρατούν τα μωρά δίχως να σκέφτονται γιατί. Κι εγώ, που την ψυχή μου δεν τη λογαριάζω ούτε ελληνική ούτε γαλανόλευκη, μα πάνω απ' όλα ανθρώπινη κι ελεύθερη, πολύ θα θελα να ακούσω τι θα λες όταν όλους τους "διαφορετικούς" θα τους έχεις εξοντώσει, όταν θα 'σαι εσύ ο παρακτιανός που θα του ρίχνουν βιτριόλι, που θα τον κλείνουν σε κάποια Παγανή, μα δε θα υπάρχει πια κανείς για τον σώσει...

ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΤΙΜΩΡΙΑ

Η αύξηση της καταστολής και η αυστηροποίηση των ποινών ως μόνη πανάκεια για την αυξανόμενη εγκληματικότητα, φαίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής στις σύγχρονες κυβερνήσεις, παρότι οδηγεί σε κατάφορη περιστολή των ανθρώπινων ελευθεριών και ως αντεγκληματική πολιτική έχει αποδειχθεί τουλάχιστον αναποτελεσματική. Οι αδυναμίες του «σωφρονιστικού» συστήματος και η εξ ορισμού απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο εσωτερικό των φυλακών, πολύ περισσότερο και δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στα ιδρύματα αυτά, είναι επίσης γνωστή, παρότι δυστυχώς δεν αγγίζει ιδιαίτερα τις ευαισθησίες της κοινωνίας των «καλών», που κάποια κανιβαλιστική ευχαρίστηση φαίνεται να αντλεί εκδικούμενη τους παραβάτες της. Όμως πόσο μνησίκακη αντέχει η κοινωνία μας να είναι απέναντι στα παιδιά της;

Το ενδεχόμενο λειτουργίας ιδιωτικών φυλακών στην Ελλάδα φαντάζει ίσως μακρινό. Δυστυχώς όμως, αποτελεί πραγματικότητα για περισσότερα από είκοσι χρόνια, καθώς γερμανικές εταιρίες εισάγουν στην κυριολεξία ανήλικους 13 έως 18 ετών και τους τοποθετούν στα λεγόμενα «κλειστά κέντρα αναμόρφωσης»

Συγκεκριμένα, πρόκειται για εγκαταστάσεις σε απομονωμένες τοποθεσίες ανά την Ελλάδα, κάποιες από τις οποίες και σε χωριά του Ν. Έβρου, ενώ αντίστοιχα κέντρα λειτουργούν μέχρι και στη Σιβηρία. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, οι ανήλικοι εξόριστοι έχουν παρουσιάσει «αντικοινωνική» συμπεριφορά και δεν φαίνεται να εκτίουν συγκεκριμένη ποινή ή να έχουν περάσει από δίκη.

Το ζήτημα τις λειτουργίας των ιδιωτικών αυτών αναμορφωτηρίων είναι γνωστό ήδη από το 1991 στην Υπηρεσία Πρόνοιας, η οποία αρκέστηκε σε μία αλληλογραφία με την αρμόδια διεύθυνση του Υπουργείου Υγείας κι έκτοτε θεώρησε το θέμα λήξαν. Παράλληλα, οι αρμόδιες για την άδεια λειτουργίας των κέντρων αρχές, αρνούνται οποιαδήποτε γνώση για τους σκοπούς των εν λόγω «ιδρυμάτων», ενώ οι φορείς τις τοπικής αυτοδιοίκησης στους Δήμους όπου φιλοξενούνται δίνουν τι ευλογίες τους, τονίζοντας ότι συνεργάζονται με τα κέντρα αυτά, προσφέροντας στα παιδιά πρακτική κατάρτιση στην αποκομιδή σκουπιδιών και άλλες ανθυγιεινές για ένα παιδί εργασίες.

Με λίγα λόγια, σ’ αυτά τα ήσυχα και γραφικά χωριά τόσο κοντά μας, λειτουργούν κολαστήρια παιδιών, που δεν υπάγονται σε κανένα καθεστώς και δεν ελέγχονται από κανένα νόμο. Κεντρική εξουσία, νομοθέτες και τοπικοί άρχοντες, κουρελιάζουν κάθε χάρτη ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι μόνο αφήνουν αυτά τα παιδιά εξόριστα και αβοήθητα, αλλά τα αντιμετωπίζουν και ως παράγοντα ανάπτυξης της περιοχής καθώς δημιουργούν (!) θέσεις εργασίας για τους ντόπιους, που απασχολούνται ως δεσμοφύλακες.

Μπροστά σ’ ένα τέτοιο έγκλημα, η ντροπή δεν είναι αρκετή. Όσοι γνωρίζουν, πρέπει επιτέλους να μιλήσουν κι όσοι αγνοούν να αναρωτηθούν. Όλοι μαζί πρέπει επιτέλους να δράσουμε για έναν κόσμο που δε θα ζητά εκδίκηση από τα παιδιά του, γιατί στο κάτω-κάτω, όσο υπάρχουν κελιά, κανείς μας δε μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος.

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ No2

Η ψυχαγωγία του κοσμάκη τη σήμερον ημέρα, αντιλαμβάνεστε εν χριστώ αδερφοί ότι ελιναι πολύ μεγάλο πράγμα. Το δόγμα "άρτον και θεάματα", εξάλλου είναι δοκιμασμένο και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις πετυχημένο, όπου δεν χαλούσανε τη σούπα οι ρθγμένοι της μοιρασιάς που παντεσπάνι ακούγανε και παντεσπάνι δεν βλέπανε (και κυρίως δεν τρώγανε). Τι παραλήρημα είναι πάλι αυτό, θα μου πείτε.
Τι τσικνίλα είναι πάλι (και πάλι και πάλι) αυτή στην πόλη, θα σας απαντήσω εγώ.
Μα βέβαια. Είναι τα 27000 σουβλάκια που ετοιμάζονται για ψήσιμο τη μέρα της τσικνοπέμπτης, η οποία, ειδικά για την πόλη της Κομοτηνής, μετανομάστηκε σε γιορτή του επιχειρηματία. Τα ίδια είχαμε και πέρσυ αδέρφια μου, τέτοια μέρα που καθιερώθηκε αυτή η ετήσια πολιτιστική ανάσα. Τα ίδια και χειρότερα όταν ανέβηκε ο Πάνθραξ στην Α' Εθνική. Αυτό δεν είναι εορτασμός, είναι οικολογική καταστροφή!
Ναι, έχετε δίκιο. Άνθρωποι είμαστε και θα φάμε και θα πιούμε και θα χορέψουμε. Και μαγκιά μας. Αλλά έχει καταντήσει ο γάμος του Καραγκιόζη η ιστορία με τα ατέλειωτα σουβλάκια σε κάθε ευκαιρία. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη γιορτή πληροφορήθηκα πως μέγας χορηγός θα είναι η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης. Τρία πουλάκια κάθονταν και ψήνανε σουβλάκια δηλαδή.
Βέβαια είναι γνωστή η αγαστή συνεργασία του επιμελητηρίου με την Περιφέρεια. Μαζί δεν προχώρησαν σε σύσκεψη οι δύο φορείς εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη για να γλιτώσουν τις περιουσίες τους από τις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων της πόλης; Αν θυμάμαι καλα... Αλήθεια, θα γιορτάσουν όλοι οι επιχειρηματίες, ή μόνο όσοι δεν το γλέντησαν αρκετά ως πολιορκητές; Θα φέρουν και τα κράνη και τους λοστούς μαζί, για ώρα ανάγκης;
Anyway, ας επιστρέψω στο θέμα μας. Τι έλεγα; Α ναι! Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο. Τι να κάνει και η Περιφέρεια, από κει που πάνε κι οι άλλοι. Μήπως ο Δήμος Κομοτηνής δεν έδειξε πρώτος το δρόμο του πολιτισμού; Τι να πρωτοθυμηθώ, τις καλόγουστες αφίσες, τα κομψά μπαλόνια στην πλατία, τα αγγελάκια-φτερούδες, τις φίρμες -ω ναι τις φίρμες- που χρυσοπληρώνει κάθε χρόνο για να δείξουν τα καινούργια τους σύνολα στη πλατεία;
Γιατί αυτό που έχει σημασία σε μια πόλη, είναι να χοροποδάμε δυο φορές το χρόνο υπό τους ήχους κάποιας βεντέτας και να γυρνάμε ήσυχοι στα σπίτια μας, αφού πρώτα σκάσουμε κάναν δεκάρικο στα μπαράκια της πλατείας. Κι ας υπάρχουν στο δρόμο μας άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια. Κι ας υπάρχουν δίπλα μας άνρθωποι που ζουν σε παράγκες χωρίς βασικές συνθήκες υγιεινής. Κι ας κυκλοφορούν ανάμεσά μας παιδιά που δεν μπορούν να πάνε σχολείο. Εξάλλου τα έχουμε ανάγκη όλα αυτά, για να συγχωρούνται οι αμαρτίες μας κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, όταν θυμόμαστε να γίνουμε φιλάνθρωποι.
(Φιλάνθρωποι;... σκεφτείτε την ετυμολογία)

ΟΛΑ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥΡΗ ΕΧΟΥΝ

ή αλλιώς: όταν οι φιλήσυχοι πολίτες ευχαρίστως θα έσπαγαν μία τράπεζα

Ξαφνικά, λοιπόν, οι αγαπημένοι μας δημοσιογράφοι-εκδότες-πνευματικοί άνθρωποι της Κομοτηνής και μαζί όλα τα εθνίκια ανα την επικράτεια, άρχισαν για μια ακόμη φορά να συζητούν έντονα, να ερεθίζονται, και (όσον αφορά τους πρώτους) να σκάνε μύτη στα τηλεοπτικά παράθυρα αναπτύσσοντας την επιχειρηματολογία υπέρ του "αγώνος" τους.

Αφορμή αυτή τη φορά η λειτουργία υποκαταστήματος Τουρκικής Τράπεζας στην Ελλάδα και στην πόλη της Κομοτηνής. "Στόχος τους η οικονομική διείσδυση" ωρύεται ο ένας, "τρόπος προσέγγισης των μειονοτικών απο την Άγκυρα" πετάγεται ο άλλος. Ηρεμήστε, εν χριστώ αδερφοί. Πού είναι οι φιλελεύθερες αντιλήψεις σας; Laissez faire, laissez passer δε μου θέλατε; Γιατί νιώθετε ανασφαλείς; Επειδή η τούρκικη τράπεζα δεν έχει διαφήμιση με την Πρωτοψάλτη σε νεοκλασικό; Θα κάνει μία με τη Sertab σε χαμάμ!

Όχι, όχι, μη μου μπερδέυεστε. Δεν αποφάσισα ενα πρωι να προτάξω τα στήθη μου για έναν τραπεζίτη, όποια ιθαγένεια κι αν φέρει. Αλλά δε θ' αντέξω ν' ακούσω τίποτα κοινωνικά σχόλια για τις περιουσίες των μειονοτικών από τους συμπολίτες της πλειονότητας και τους εκλεγμένους τους.... Έτσι μπράβο. Γιατί όταν πριν 10 χρονάκια το ελληνικό δημόσιο απαλλοτρίωνε με τον τσαμπουκά του τις περιουσίες των μειονοτικών συμπολιτών μας με προφάσεις (όπως για παράδειγμα η ίδρυση αγροτικών φυλακών στην Κομοτηνή, που -ω του θαύματος- δεν έμαθε κανείς τι απέγιναν), τότε ήταν καλά.

Απορεί κανείς με τις εθνικιστικές και ακροδεξιές αναρτήσεις στο διαδίκτυο, στις οποίες σχολιάζονται τα υπερκέρδη της συγκεκριμένης τράπεζας, ενώ εκφράζονται και "ανησυχίες" για τις προθέσεις τις γειτονικής χώρας να ιδρύσει πολυκλινική, κέντρο ελευθέρων σπουδών και τηλεοπτικό σταθμό στη Θράκη.

Για τα υπερκέρδη των εδώ τραπεζών, δεν γεννάται θέμα. Αρκεί να πηγαίνουν σε πατριωτικές τσέπες. Τώρα σε ποιον ανήκαν οι πρώτες κατοικίες που κατάσχουν τόσο καιρο οι "ωραίοι ως έλληνες" τραπεζίτες και πόσοι μείναν στους δρόμους της πατρίδας απο χρέη στις ελληνικές τράπεζες, ας μην το θίξουμε.

Την περίθαλψη στο ελληνικό ελληνικότατο νοσοκομείο της Κομοτηνής που βρωμάει από τη δυτική είσοδο της πόλης, ας μην τη θίξουμε ούτε κι αυτή. Αλοίμονο, θα παραπονεθούν οι συμπολίτες μας για το νοσοκομείο τους που είναι και έργο της επταετιάς, τι λέμε τώρα; Μόνο τούρκικη κλινική να μην ανοίξει.

Όσο για τον τηλεοπτικό κανάλι, όσοι ξέρετε γιατί το φοβάστε, ξέρετε εξίσου καλά και το μερίδιο ευθύνης που φέρετε. Φοβάστε ότι ένα τουρκικό μέσο ενημέρωσης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να διαμορφώσει συνειδήσεις στην περιοχή; Μήπως πιστεύετε ότι το μέσο αυτό θα παρουσιάζει κατά προτίμηση τα γεγονότα, ότι θα εξυπηρετεί συμφέροντα και θα προωθεί συγκεκριμένες αντιλήψεις; Τελικά, φοβάστε ότι θα επιχειρηθεί η στρεβλή προβολή της πραγματικότητας για τη χειραγώγηση του κοινού στο οποίο θα απευθύνεται;

Εύγε! Αν συμβεί κάτι τέτοιο το νέο τηλεοπτικό κανάλι θα είναι πλασμένο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν προς τα ελληνικά, πανελλαδικά και τοπικά. Και θα είναι έτσι επειδή και η διοίκηση του θα είναι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν με τις αντίστοιχες των ελληνικών. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να τα στάξει στον νέο τηλεοπτικό σταθμό, ακριβώς όπως οι έλληνες πολιτικοί τα σκάνε στα ελληνικά μέσα (πανελλαδικά και τοπικα, επισής).

Ελάτε τώρα, δεν υπάρχει λόγος να πέφτετε από τα σύννεφα. Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Χρόνια πολλά σας βόλευε το πείθίνιο κοινό που μασούσε ότι του σερβίρατε από τα καναλάκια σας για σημαντικό. Χρόνια πολλά χρήμα και πληροφορίες κυκλοφορούσαν όπου και όπως συνέφερε κατά περίπτωση τα ανθρωπάρια των μέσων ενημέρωσης και τους χρηματοδότες τους. Τώρα φοβάστε πως θα το κάνει και κάποιος άλλος, κατά το δικό του συμφέρον.

Και φυσικά να μην αναφερθούμε ούτε στο παιδί της Θράκης, τον κύριο Στυλιανίδη, που ως Υπουργός Παιδείας έκανε ότι μπορούσε με τη σειρά του για να εμπορευματοποιήσει την παιδεία. Τότε τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών δεν ενοχλούσαν τους φιλήσυχους συμπολίτες μας, ιδίως μετά την γεναία ρουσφετολογική απόφαση του να αυξήσει τους εισακτέους στα περιφερειακά πανεπιστήμια, χωρίς καμία ανάλογη μέριμνα. Γιατί να ενδιαφέρει τον κύριο Υπουργό και τους ψηφοφόρους του πού θα στεγαστούν, πώς θα σιτιστούν και πού θα παρακολουθήσουν μαθήματα οι νέοι φοιτητές; Αρκεί να έχουμε περισσότερους νοικάρηδες στην Κομοτηνούλα μας, έτσι είναι. Το τουρκικό Κ.Ε.Σ. όμως, δεν το θέλουμε. Μήπως να το ξανασκεφτείτε κύριοι Κομοηναίοι; Σε λίγα χρόνια που το Δημοκρίτειο θα κλείσει χάρη στην πολιτική του Υπουργού σας και της Κυβέρνησής του, θα μείνουν τουλάχιστον οι σπουδαστες του Κ.Ε.Σ. για να νοικιάζουν τα σπιτάκια σας. Νιώθετε κάπως καλύτερα, τώρα;

ΤΟ ΝΑ ΚΑΨΕΙΣ ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΜΙΑ